Uit balans

Revocatie is het tweede en laatste deel van De demon van Felswyck serie van Jürgen Snoeren. Het volgt direct op Invocatie en pakt zonder omhaal de verhaallijn weer op. Een van mijn grootste problemen met het eerste deel was het gebrek aan een einde, maar de wereld was goed uitgewerkt. Ik was benieuwd hoe het vervolg hiermee om zou gaan.

Structuur & plot

Om maar te beginnen met wat voor mij het zwakste punt was van het eerste deel: de structuur. Waar het eerste deel geen einde had, heeft dit deel geen begin. In die zin sluit het wel goed op elkaar aan, maar is voor de lezer niet echt lekker. Andere series pakken een deel op met wat meer rust, maar Revocatie lijkt ons middenin een scene te gooien. Al vrij snel krijgt het draadje dat aan het einde van deel een niet werd afgesloten, toch een einde, en daarna komt er een moment met wat meer bezinning. Was dat geen beter einde van het eerste deel geweest? Ik vermoed van wel.

Ik had nog een paar problemen met de structuur. De eerste was de perspectiefwisselingen en de chronologie. Meerdere perspectieven zijn geen nieuwigheid binnen de fantasy en een evenement vanuit meerdere oogpunten belichten ook niet. Dat doet Revocatie ook, maar op de een of andere manier kreeg ik niet helder dat twee dingen tegelijk gebeurden. Dan dacht ik ineens: “Hé, gebeurt dit nou nog een keer. Oh, wacht, dit is tegelijk.” Ik miste de hints die me daarin zouden kunnen helpen. Misschien waren ze te subtiel, maar ik weet ze in andere verhalen wel op te pakken.

Wat daar niet bij helpt is dat de perspectiefwisselingen vrij langzaam zijn. Waardoor de sprongen terug soms best groot zijn. Een personage is ergens al lang niet meer mee bezig, en dan zitten we daar in het volgende perspectief weer middenin. Ik vind het op zich bewonderenswaardig dat er niet voor wordt gekozen om bij elke cliffhanger van personage te wisselen, maar ik denk dat Revocatie doorslaat naar het andere uiterste.

Tot slot: het einde. Maak je niet druk, Revocatie heeft gewoon een einde. En dat is ook een mooie manier om het hele verhaal af te ronden. Toch heb ik ook daar de nodige kanttekeningen bij. Ten eerste die revocatie. Een beetje in lijn van de invocatie in deel 1, die pas halverwege een rol speelt, zo weten we al ongeveer halverwege of die lukt of niet. Daarna volgt er nog een heleboel nasleep, waarin de spanningsboog eigenlijk weg is. Dan zijn de personages een concreet doel kwijt. Het is oorlog en dat is logischerwijs een grote chaos. Daar komt in Revocatie alleen geen duidelijk plot uit. De personages hebben alleen een einddoel in zicht, geen richting. Zo beginnen er drie hoofdstukken achter elkaar met Feri die bijkomt uit een bewusteloze staat. Je zou denken dat ze dan misschien eens gaat nadenken over wat ze doet. Maar nee, iedere keer probeert ze hetzelfde trucje, zonder reflectie, zonder plan. En als de personages al niet meer weten waar ze naartoe willen, hoe moet ik dat als lezer dan wel weten?

Wereldbouw & magie

De wereld van Revocatie is groot en de achtergrond is uitgebreid. In Invocatie lag de nadruk op de stad Felswyck, met wat unieke kenmerken. Nu we de rest van de wereld krijgen te zien, is er net wat minder ruimte voor details, en wordt alles wat generieker. De plaatsen die we bezoeken zijn mooi beschreven, maar ze zijn minder uniek dan Felswyck voor mijn gevoel was. Ik voel me er minder bij betrokken, vooral omdat er plaatsen tussen zitten die ik ook wel in andere werelden zou kunnen zien. Gelukkig zien we nog wat van Felswyck, maar het is slechts een flits.

Het element van de wereldbouw dat het beste uit de verf komt in dit deel is de magie. We zien veel van kraft, en de beschrijvingen daarvan zijn voor mij het sterkste stukje van de het boek. Daar wordt echt naar je zintuigen geschreven en het werkt voor mij heel goed. Ook de ontdekking van de het gebruik van kraft wordt goed omschreven en ik had dat graag veel eerder al gezien, misschien zelfs in deel een. Er blijft nog veel om te ontdekken, ook na dit verhaal, maar waardoor ik niet het gevoel heb dat de magie achter de magie verdwijnt, maar tegelijk kan ik het goed voor me zien en het zelfs begrijpen. Dat is waar ik naar zoek in een goed magiesysteem.

De balans opmaken

Terwijl ik Revocatie las, had ik het gevoel dat ik een puzzel met duizenden stukjes moest maken in te weinig tijd. Als ik op de voorkant van de doos keek, dan zag ik dat het een mooie plaat ging worden, maar in het kwartiertje dat ik kreeg had ik misschien een paar honderd stukjes aan elkaar weten te krijgen. Het was voor mijn gevoel beter geweest als ik een kleiner deel van de puzzel had gekregen, met hints naar het grote plaatje. Want nu komen zowel de details, als het geheel minder goed uit de verf.

Een van de dingen die binnen het magiesysteem belangrijk is, is balans. En dat is precies wat ik mis binnen dit boek. Er zit veel aandacht in de wereldbouw, maar de opbouw voelt heel chaotisch aan. Het is het soort boek dat ik graag lees, maar op de een of andere manier kwam ik er moeilijk doorheen. Het leek alsof er in veel van de valkuilen van epische fantasy getrapt werd, door de nadruk zo duidelijk op de wereld te leggen. Terwijl er tegenwoordig genoeg van dit soort verhlalen geschreven worden waar meer tempo in zit en waarin het plot een duidelijkere richting heeft.

Wat overblijft is een mooie wereld met een sterk magiesysteem, in een vorm die misschien meer wegheeft van een geschiedenisboek dan een verhaal. Zo erg is het natuurlijk niet helemaal. Revocatie moet het echter wel vooral hebben van de achtergrond. Het is niet zo dat het verhaal nergens spannend wordt of intrigeert. Toch heeft de structuur waar voor gekozen is voor mij niet het beste naar boven gebracht. Was Invocatie helemaal je ding, dan zie in Revocatie meer van de wereld en magie. Zie je op tegen twee dikke boeken waarin het plot het onderspit delft, dan kun je beter verder zoeken. Ik vind dat ergens wel zonde, want De demon van Felswyck was een van de grootste Nederlandstalige uitgaven in fantasyland van de afgelopen jaren. Zoals ik in mijn eerste recensie ook zei, dit is het soort boek dat ik leuk zou moeten vinden. Dan is het jammer als dat niet uit de verf komt. Voor mijn gevoel heeft de auteur er hard aan gewerkt om iets moois neer te zetten. Toch kan ik het gevoel niet onderdrukken dat met meer inspanning van iedereen die erbij betrokken was, er veel meer in gezeten had.