Snakes ...

De slang van Havilah is het tweede deel in de Nachtuilen-serie van Jeroen van Unen. Ik las het eerste deel alweer een poosje geleden en was daar niet laaiend enthousiast over. Mijn belangrijkste kritiekpunt was dat de hoofdpersoon geen enkel moment echt bedreigd werd, waardoor ik nooit echt ging meeleven. Het overkwam de hoofdpersoon grotendeels, wat ook te maken had met de opzet van het verhaal waarin Tobias een voor hem nieuwe magische wereld leert kennen. Dit tweede deel pakt dat allemaal anders aan en dat leidt tot een beter verhaal.

Actie en avontuur

Al vrij snel gaat Tobias namelijk over tot actie. In de magische wereld blijven heeft wat hem betreft geen zin en hij gaat er met zijn vrienden op uit om in de echte wereld wat te doen aan de problemen die overbleven aan het einde van deel een. Hij neemt initiatief en werkt zich al snel in de nesten, waardoor hij voor lastige keuzes komt te staan. Kijk, nou heb je mijn aandacht te pakken.

De opbouw van het verhaal heeft in dit deel ook meer te bieden. Waar het eerste deel veel tijd kwijt was met het introduceren van magie en het trainen van Tobias, is er in dit deel meer ruimte voor avontuur. Dat komt vooral in de vorm van de vrienden van Tobias – de Nachtuilen – die op reis gaan om een tempel te ontdekken. Zo leren we meer van de magische wereld, die in deel één al sterk was, en krijgen de personages wat meer ruimte om zich te ontwikkelen. Het wordt niet heel diepgaand voor de meesten van hen, maar ze krijgen de kans om te laten zien wie ze zijn door hun handelingen.

Een gevecht dat niet zou misstaan in een actiefilm

Dit bouwt allemaal op naar een spannende confrontatie waar alles bij elkaar komt met een gevecht dat niet zou misstaan in een actiefilm. Dit is precies waar dit soort verhalen zich voor leent: een jonge lezer kan een wereld ontdekken waar veel spanning en avontuur in zit. Als we kijken naar wat een boek als dit wil bereiken, dan raakt het precies de juiste snaar.

Infodump

Een puntje van kritiek is het einde, want na de grote vuurwerkshow van het eindgevecht gebeurt er nog het een en ander. Daar komt nog even een enorme golf van een infodump over de lezer heen die misschien beter tot zijn recht was gekomen in een rustigere opbouw aan het begin van het volgende deel. Het is zonde om na zo’n hoogtepunt een hoop droge dialoog over de geschiedenis van de wereld tot je te moeten nemen, ook al leidt dan weer tot de cliffhanger voor het volgende deel.

Daarnaast is er op schrijftechnisch vlak nog het een en ander aan te merken. De grootste zonde is wel de perspectiefwisselingen die soms wel heel snel gaan, zonder ze duidelijk aan te geven. Er is een grote cast en ik begrijp dat in een hectische scène de schrijver wel eens verschillende dingen wil laten zien. Maar soms zitten we in het hoofd van een personage en zien we iets vanuit het perspectief van iemand anders. Dat brengt verwarring met zich mee en zou met een iets strakkere redactieronde er prima uit te halen zijn.

De slang van Havilah is een flinke stap vooruit ten opzichte van het eerste deel. Heb je dat met plezier gelezen, dan zou ik zeker verder gaan met de serie. Het is goed om te zien dat er verbetering in zit in dit deel, en dat biedt hoop voor het derde deel, waar hopelijk het schrijftechnische niveau iets omhoog gaat. De wereld, magie en in dit deel ook de personages zijn het waard.