Goed bloed

Bloed is het eerste boek in een nieuwe serie van Kim ten Tusscher: De vertellingen van de ondergang. Het is een vervolg op de Lilith-trilogie, waarvan ik eerder de eerste twee delen heb gerecenseerd. Maar het is te lezen als een nieuw beginpunt. Daarnaast borduurt het ook verder op het Jager/Prooi-tweeluik. Met zoveel achtergrondmateriaal zou het verhaal overweldigend kunnen zijn, maar het is prima gedoseerd en goed te volgen. Het bevat wat spoilers voor de eerdere boeken, en het is nuttig als je de achtergrond kent, maar het boek werkt prima op zichzelf.

Traditioneel

Dat er een hoop achtergrond is, is een van de sterke punten van het boek. Al die wereldbouw wordt goed door het verhaal verweven. Waar ik in Gebonden in duister nog wat miste van de wereld, is het hier een volwaardig onderdeel van het verhaal. De personages vormen het hart van Bloed, maar ze sneeuwen de wereld niet meer onder. En hoewel de wereld niet de meest bijzondere is, zijn er genoeg dingen die het uniek maken, zoals bijvoorbeeld de redelijk geavanceerde technologie.

Zoals in de eerdere delen waarin Lilith een rol speelt is zij een personage dat een verhaal trekt. Ze heeft een boel diepgang en voert een heftige strijd, niet alleen tegen haar tegenstanders, maar ook tegen zichzelf. Wat Bloed goed doet is andere facetten van het verhaal belichten met Kiril, die als personage minstens zo interessant is. Zijn innerlijke strijd is zo anders dan die van Lilith, maar vormt toch een mooie parallel. Beiden worden ze gebruikt door anderen en beiden gaan ze daar op hun eigen manier mee om. Hun rol in de oorlog is de centrale spil in het verhaal en Bloed werkt goed als een duik in de psyches van deze twee karakters.

Wat mij betreft was de derde verhaallijn, die rondom Nighram, iets te voor de hand liggend. Dat verraadt het meest dat Bloed minder nieuws te bieden heeft voor een ervaren fantasylezer. Aan de andere kant is het juist mooi dat er traditionele elementen te vinden zijn in dit boek, omdat er weinig andere boeken van deze soort in het Nederlands worden geschreven. Dan kan dit juist een goede introductie zijn voor iemand die het genre nog wat minder goed kent. Het was voor mij dus het minste deel van het boek, maar qua uitvoering was het nog steeds prima. En dat is wat mij betreft de kracht van dit boek. Het zit gewoon heel degelijk in elkaar. Niet alleen het verhaal, ook de mooie omslag en vooral de uitvouwende kaart achterin maken het plaatje compleet.

Koesteren

Laat ik vooropstellen dat Bloed geen ontzettend vernieuwend fantasyboek is. Er worden geen nieuwe uithoeken van het genre ontdekt, of verse stromingen aangeboord. Wat Bloed wel is, is oerdegelijke fantasy uit Nederland. Het is niet de Nederlandse Game of Thrones. Maar het prima te vergelijken met het gemiddelde genreboek dat in het Engelse taalgebied uitkomt. Het is minder geschikt voor de ervaren lezer, maar het is fijn dat er voor de gemiddelde fantasylezer gewoon een prima Nederlandstalig boek is. Dat mogen we best een beetje koesteren.

Een van de redenen voor mij om dit boek te gaan lezen is natuurlijk de ophef rondom de Harland Awards. En na het lezen van dit boek moet ik gewoon zeggen dat er wat mij betreft geen reden is geweest om geen prijs toe te kennen. Ik weet niet of Bloed het beste boek op de shortlist was, maar als dat zo is, dan is het prima te verantwoorden om er een stempel op te zetten. Alles wat er tijdens de nasleep gezegd is over gebrek aan ambacht kun je niet zeggen over dit boek als je jezelf serieus wilt nemen. Nee, het kan zich niet meten met de wereldtop, maar dat kan geen enkele Harland-winnaar, en dat is ook helemaal niet nodig. Dit is degelijk geschreven klassieke fantasy dat doet wat het moet doen. En er is niemand anders die dat zo consequent doet in het Nederlands als Kim ten Tusscher.

En natuurlijk kan het beter, maar dat is juist wat geweldig is. Dit niveau is er in elk geval, en elk boek dat dat overtreft, is alleen maar mooi.

Conclusie

Ik kan weinig anders zeggen dan dat ik Bloed met veel plezier gelezen heb, nog meer dan de eerdere boeken die ik las van Kim. Maar daar gaat het mij hier niet eens zozeer om. Bloed is voor mij de piek van traditionele fantasy die nu in het Nederlands geschreven wordt. Het is mooi dat er zoveel andere subgenres verkend worden en zoveel uitdagende werelden gebouwd worden. Maar dat er een boek met grote veldslagen, draken, politieke intriges, en een mysterieuze geschiedenis is, dat voelt gewoon fijn. Dat boek hoort er te zijn in de boekhandel en bibliotheek en ik ben blij dat het er is.