Ingeloste belofte

Bloedwetten: Verlossing is het vervolg op Bloedwetten: Vonnis van Sophia Drenth. Het eerste gooide al hoge ogen, dus ik was benieuwd of dit deel die belofte waar kon maken. We pakken de draad weer op niet al te lang na de gebeurtenissen van deel een. Dus we dompelen ons weer onder in Stede met zijn verschrikkelijke Ath’Vacii en minstens zo erge mensen.

Storm

De strijd van Roan Storm gaat door, maar doordat hij al een gemaakte is, is er meer aandacht voor de wereld om hem heen. Meer dan in het eerste deel is Stede een levende stad geworden waar van alles gebeurt. Een wereld waarin de wind soms tegen Storms plannen inwaait, waardoor er van alles kan gebeuren. De grote plotpunten uit deel een komen terug, aangevuld met nieuwe personages en nieuwe ontwikkelingen.

In Verlossing spelen andere elementen zoals intrige en lust een grotere rol. Zowel voor de vampiers (ja, ik noem het gewoon vampier) als de sterfelijken. Deze thema’s worden van meerdere kanten belicht door de verschillende personages, die allemaal redelijk een eigen stem hebben. Vooral Ravàn komt goed uit de verf, maar mijn favoriet is toch nieuwkomer Verena, een heerlijk vals secreet.

Wat verder meekomt uit Vonnis is de heerlijke sfeer die de setting en het taalgebruik uitademen. Dit is hoe je wat mij betreft de beste fantasy schrijft: als vorm, inhoud en omgeving een geheel worden die meer is dan de delen. Een wereld waarin meer zit dan een verhaal, maar een heel scala aan verhalen. Waar lezers hun eigen fantasie op los kunnen laten, omdat de setting je ook buiten het boek nog vasthoudt.

Schouwspel

Een van mijn grootste punten van kritiek op het vorige deel was de opbouw van het verhaal. Dat komt hier beter uit de verf. Het boek leest een beetje als een seizoen van een televisieserie. De plotlijnen lopen in elkaar over en telkens als er iets aan het aflopen is, wordt er iets nieuws opgestart. Hierdoor blijft het verhaal continue spannend, maar is er ook een doorlopende lijn.

Als er dan een ding is waar ik over kan zeuren, dan is dat toch een structureel ding. Voor mijn gevoel gaat het verhaal net iets te lang door. Dit kan het probleem zijn van een tussendeel, dat aan beide kanten een schuld heeft in te lossen. Het moeten dingen oppakken uit het vorige deel en klaarzetten voor het volgende. Dat laatste had van mij iets minder gemogen. Verlossing is al een flink boek, en had iets meer op zichzelf mogen staan. De laatste twintig bladzijden waren voor mij dus net iets te veel.

Als ik op dat soort slakken zout ga leggen, kun je eigenlijk concluderen dat Verlossing een prima verhaal is. Het is een boek dat verzorgd in elkaar zit. Verlossing laat zien dat self-publishing de moeite waard is. Want ook al verschijnen er werken die minder de moeite waard zijn, het levert ook dit soort boeken op. En het zou zonde zijn als Bloedwetten niet werd uitgegeven.

Conclusie

Bloedwetten: Verlossing is een van de boeken die het lezen van Nederlandstalige fantasy een plezier maakt. Een wereld met Nederlands-aandoende wortels dat goed geschreven is en lekker in elkaar zit. Een verhaal dat zindert en boeit. Met een eigen geluid dat gehoord en boven alles gelezen mag worden. Als de stijgende lijn tussen de eerste twee delen zo doorgezet wordt, dan belooft dat veel goeds voor het volgende deel. Dus Sophia: doorschrijven maar!