Totem Over Nederlandstalige fantasy

Jacht

Bloedwetten Vonnis — Sophia Drenth

Bloedwetten: Vonnis is de eerste roman van Sophia Drenth en de eerste in de Bloedwetten reeks. Het is het verhaal van raadsheer Roan Storm die de gemaakten (een soort vampiers) tegen wil houden met een wet. Dat wordt hem door die wezens natuurlijk niet in dank afgenomen en hun gepaste straf is dan om hem een van hen te maken.

Wat mij het meest aansprak in het boek was de setting. Een omgeving die het meest te vergelijken is met het Nederland van de negentiende eeuw. Dat herkenbare Nederlandse geeft het boek een heel eigen sfeer, die niet zomaar door iedereen neergezet kan worden. De setting heeft karakter die je niet zomaar krijgt door een wereld uit je duim te zuigen, maar die gegrond is in een maatschappij die echt is. Er is een hoop achtergrond die licht doorschemert in het verhaal en die van mij nog wel iets meer aangezet had mogen worden.

Het taalgebruik past prima bij de sfeer van het verhaal. Soms wat ouderwets (voor mij hoeven echt archaïsche zinsnedes niet zo, maar dat is puur smaak), vaak wat aan de grove kant, zoals je dat van een Hollander gewend bent. De taal en de wereld vormen wat dat betreft een geheel waarin het plot zijn gang kan gaan. Heerlijk leesbaar en genoeg eigenheid om goed uit de verf te komen.

De keuze van het perspectief kwam voor mij wat minder uit de verf. Het grootste deel van het boek zitten we duidelijk in de derde persoon, meestal Storm, maar soms ook andere personages. Maar af en toe glijdt dat perspectief de alwetende verteller in, of erger nog, een personage waar we op dat moment niet in zitten. Dat leidt mij toch wat af, omdat ik probeer te reconstrueren hoe het perspectiefpersonage iets kan weten of denken, wat niet bij hem of haar past. Het is iets kleins, maar houdt het niveau van het boek net iets terug, waar de setting en het taalgebruik juist de hoogte in gaan.

Jacht

Het verhaal leest lekker en de setting drukt een duidelijk stempel op het verhaal, maar het is regelmatig niet duidelijk waar het plot heen wil gaan. Het opent sterk met Storms strijd tegen de gemaakten in de politieke arena. Het feit dat hij gemaakt wordt geeft de aanzet voor het grote conflict: wat gebeurt er met zijn wet nu hij zelf daar slachtoffer van zou zijn. Dat is echter niet de wending die het verhaal neemt. Tenminste, niet alleen.

Een van de grote verhaallijnen die vanaf Storms terugkeer begint te spelen is die omtrent bloedpulver: een manier voor mensen om bloed van gemaakten tot zich te nemen, waarmee de cirkel rond is. Daarnaast is er de nodige romantiek en nog wat speurwerk naar wat verdwenen gemaakten. Al die lijntjes worden deels gevolgd, maar geen daarvan komt tot een denderende conclusie. Het verhaal als geheel wordt afgesloten op een manier die geen van deze plots echt afsluit. Soms lijkt het boek een jong hondje dat elk nieuw speeltje achterna rent, en de vorige achterlaat.

Uiteindelijk draait het boek vooral om Roans strijd met zichzelf. Wie is hij geworden en hoe kan hij dat rijmen met wie hij was? Maar ook de climax van het verhaal lijkt daar los van te staan. Hoe het afloopt met zijn wet en zijn geliefde, dat sneeuwt wat onder in de keuze die Storm uiteindelijk voor zichzelf maakt, of die voor hem gemaakt wordt.

Het V-woord

Bloedwetten noemt het woord niet, maar het is in feite een vampierverhaal. Dat is een heel mijnenveld can clichés en associaties met boeken waarmee je niet zomaar geassocieerd wilt worden kuch Twilight kuch. De gemaakten – of Ath’vacii zoals ze zichzelf noemen – zijn bloeddrinkende wezens die ooit mens waren maar een transformatie zijn ondergaan. Niet alles vampier-tropes zitten daarin, maar de belangrijkste wel.

Wat mij het meeste aanspreekt in de gemaakten is hun monsterlijke natuur. De lieve knuffelvampier kennen we wel. Maar vampiers zijn wezens die op mensenbloed leven. Mensen zijn voor hen wat koeien voor ons zijn: vee. Dat soort vampiers zit zeker in het verhaal: sommigen zijn monsterlijk en zeer geschikt om op mensen te jagen. Anderen begeven zich onder de mensen en doen zich menselijk voor, maar alleen om dicht bij hun prooi te komen. De gemaakten slagen bij mij als monsters, op eentje na.

De rol van Roan Storm daarin begint interessant: hij vertegenwoordigt het vee dat terugvecht. Maar als hij gemaakt wordt, neemt hij de rol van lieve vampier op zich. Hij houdt vast aan zijn mens-zijn en weigert bloed te drinken. Dat leidt zelfs tot een scene met een menselijke vrouw waarbij ik toch Twilight-flashbacks kreeg.

Vonnis

Bloedwetten: Vonnis slaat de plank voor het grootste deel raak. Het is een fijn boek dat zijn eigen stijl en setting heeft die prima overeind blijven. Het risico dat een vampierverhaal met zich meebrengt wordt niet helemaal omzeild, maar er wordt in elk geval niet volop in de valkuilen getuind en de echte monsters zijn heerlijk naar. Het plot heeft zijn sterke kanten, maar meandert soms wat te veel, net als het perspectief. Als die punten net iets strakker waren geweest, dan was dit een topboek geweest. Nu struikelt het af en toe over zichzelf, maar blijft het uiteindelijk op de been. Bloedwetten weet zich vrij te pleiten, het is een boek dat ik aan zou raden. Weliswaar met de kanttekening dat het vervolg ook in de verdachtenbank plaats moet nemen.

Bloedwetten Vonnis
Sophia Drenth
Bestel op bol.com