Oppervlak van de berg

De bergbouwers van Metis Bidenk is het debuut van Olivier Sted. Een aantal jongeren aan de universiteit beleven grote veranderingen in de Natie waarin ze zijn opgegroeid. Het is een roerige tijd en er gebeurt een heleboel waardoor hun leven op zijn kop wordt gezet.

Het verhaal is erg sympathiek en subtiel in zijn uitwerking. Er zijn geen grote oorlogen, geen monsters die moeten worden gedood, geen doolhoven die moeten worden opgelost. In plaats daarvan is het het verhaal van een wereld die zichzelf opnieuw ontdekt. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het verhaal beter begreep door een stukje achtergrond dat ik las op Hebban, dus als je het boek gaat lezen is het wellicht goed dat artikel ook te lezen. De wereldbouw in het boek zelf is op sommige punten net niet expliciet genoeg om helemaal goed te kunnen volgen. Niet dat je als lezer alles voorgekauwd hoeft te krijgen, maar iets meer achtergrond in wat de wereld van Metis Bidenk uniek maakt, was handig geweest. Want het idee achter de wereld, en de jaren-80 sfeer die er heerst zijn erg origineel.

Het conflict blijft op een laag pitje.

Wat lastiger is in het verhaal is dat het conflict op een laag pitje blijft. In het eerste deel is er sprake van een invasie vanuit het dierenrijk die afgeslagen moet worden. Dat drijft het verhaal en geeft het de nodige spanning. Als dat probleem opgelost is, dan is het verhaal vooral bezig met op zoek gaan naar het volgende probleem. Tegen de tijd dat dat opdoemt, is de spanning een heel eind ingezakt. Dat is zonde, want als het tempo iets hoger had gelegen en de conflicten wat meer in elkaar overgelopen waren, dan was het boek als geheel boeiender geweest.

Die conflicten hoeven niet per se groots te zijn. Zoals ik al zei is de kleinschaligheid van het verhaal juist een van zijn charmes. Een tweede punt waar het boek wat aan kracht inboet zijn de personages. Er wordt een hele lijst aan perspectiefpersonages opgevoerd. Sommigen komen vaker terug dan anderen. Maar zelfs laat in het verhaal krijgen relatief nieuwe personages een grote rol. En dan is het eigenlijk al te laat om nog echt met ze mee te gaan leven. Maar ook bij de personages die er vanaf het begin bij zijn, blijft de afstand te groot. Ik voel niet de pijn die zij voelen, daarvoor zit ik niet genoeg in hun huid. Door echt dicht op de personages te zitten, worden hun persoonlijke strubbelingen een manier om het verhaal van de wereld aan elkaar te knopen.

De humoristische ondertoon is een sterke kant.

Qua stijl zit het verhaal degelijk in elkaar en is vooral de humoristische ondertoon een sterke kant. Het is droge humor, maar af en toe leidt dat wel tot situaties en gesprekken die goed uit de verf komen. Aan de andere kant zijn de dialogen soms iets te overduidelijk en dat is ook een van de redenen dat de personages voor mij niet helemaal tot leven komen.

De bergbouwers van Metis Bidenk is een heel ander verhaal dan ik vaker gelezen heb. De originele wereld en de droge humor zijn de sterkste kanten. De personages en het drijvende conflict zijn net niet scherp genoeg om het verhaal helemaal tot zijn recht te laten komen. Voor mij zou het verhaal wellicht beter werken met wat minder personages waar ik als lezer wat meer binding mee krijg.