Heksenhoeve telt mee

Ik heb dit jaar drie Nederlandstalige fantasyromans gelezen die Luitingh Sijthoff heeft uitgegeven. Over Magycker en Invocatie was ik niet laaiend enthousiast, maar ze waren duidelijk aanwezig op internet en sociale media. Heksenhoeve is de derde en die was bijna aan me voorbij gegaan, ware het niet dat ik het toevallig langs zag komen ergens in de Eclips. Misschien keek ik op het verkeerde moment even weg. Ondanks dat er wat minder tamtam was, is Heksenhoeve de moeite waard. Het is niet het meest verrassende boek, maar het heeft een hoop kleine dingetjes en aandacht voor detail, waardoor je het verhaal ingesleept wordt.

Heksenhoeve is het vierde boek van An Janssens en het eerste op zichzelf staande boek na een fantasy-trilogie. Het wordt omgeschreven als bovennatuurlijke thriller – eigenlijk urban fantasy – en speelt zich af in het Vlaanderen van vandaag de dag. We volgen twee personages die langzaam ontdekken wat er allemaal voor vreemds aan de hand is op een boerderij op een groot landgoed in het bos.

Personages

Een verteller die je af en toe wel wilt wurgen, maar ook iemand waar je sympathiek tegenover staat

De eerste plek waar Heksenhoeve de plank goed raakt is met hoofdpersoon Sander. Hij heeft een dwangneurose waarbij hij alles moet tellen en bepaalde getallen goed en andere slecht zijn. Het maakt hem tot een slechte rechercheur, een verteller die je af en toe wel wilt wurgen, maar ook iemand waar je sympathiek tegenover staat. Elke keer dat hij iets vreemds doet omwille van zijn neurose, dan begrijp je hem ergens toch wel. Als er iets is wat het boek goed doet, is het dit personage neerzetten. Ik weet niet of een dwangneurose echt zo voelt als hier beschreven, maar het vertaalt zich in elk geval goed naar mijn belevingswereld.

De andere personages kleden het verhaal goed aan. De tweede hoofdpersoon Anouk heeft ook een stukje achtergrond wat zich langzaam ontvouwt en in dienst staat van het plot. Andere personages hebben zo hun eigenaardigheden en een stem waardoor ze tot leven komen. En als een groot deel daarvan dan ook nog aansluit op het verhaal dat vertelt wordt, dan heb je een puzzel waarin alle stukjes heel mooi op hun plek vallen.

Plot en wereldbouw

Iemand die op eigen houtje een onderzoek gaat doen. Een politiebureau waar alles niet helemaal gaat zoals het hoort. Een jonge vrouw die op het verkeerde moment op de verkeerde plek is. Heksenhoeve moet het niet hebben van een vernieuwend plot. Maar dat maakt niet zoveel uit als het verhaal van de personages de boel op sleeptouw neemt. Je ziet sommige dingen al van iets te ver aankomen (wat er met Kim aan de hand is kan niet echt verrassing meer zijn als het uit de doeken wordt gedaan), maar dat neemt niet weg dat je tegen Sander wilt roepen wat hem te wachten staat als hij weer op onderzoek uitgaat.

De wereld waarin het verhaal zich afspeelt is eigenlijk de onze. De verwijzingen naar bijvoorbeeld Tinder plaatsen het duidelijk in het nu, met het risico dat het ook snel weer gedateerd is. Aan de andere kant is de setting met mobiele telefoons, sociale media en Google Maps er een die een fantasy-verhaal een fris gevoel geeft. Zelfs moderne settings zijn niet altijd zo nauw verbonden aan ons echte dagelijks leven.

Die moderne dingen vormen ook een contrast met het leven op de Heksenhoeve, waar het bovennatuurlijke element zich afspeelt. Je kunt het zien als een vampier-variant. In dit verhaal zou het een metafoor kunnen zijn voor het krampachtig vasthouden aan het simpele leven van vroeger. Het horror-aspect wordt niet heel diep uitgewerkt, maar de wereldbouw erachter is genoeg om het boek net die twist te geven waardoor het simpele plot interessant wordt.

Stijl

Even je best doen, maar het heeft een leuk effect.

Naast personages met een tic, is ook de schrijfstijl in dienst van het verhaal. Bij de ouderwetse personages zijn de dialogen in fonetisch Vlaams geschreven. Dat is even je best doen, maar het heeft een leuk effect.

Verder is het verhaal vlot leesbaar. Ik struikelde over een paar typfouten die de redactie bij een uitgever van dit formaat er best uit had mogen halen, maar dat mag de pret (nog net) niet drukken. Ook hier gebeuren geen heel spannende dingen, maar ik heb het met plezier gelezen en zat af en toe lekker op het puntje van mijn stoel.

Conclusie

Heksenhoeve valt buiten de gebaande paden in de Nederlandstalige fantasy. De moderne Vlaamse setting en de personages met de nodige trekjes maken het tot een fijn boek om te lezen. Ben je op zoek naar een urban fantasyboek dat zich in onze regio afspeelt en dat vooral door de karakters gedreven wordt, dan zou je Heksenhoeve een kans moeten geven.