Mijn Edge Zero top 5

De deadline voor het inzenden van je top drie voor Edge Zero komt eraan, dus het is tijd om de punten te tellen. Drie is zo weinig, dus het leek mij leuk om een top vijf samen te stellen en iets meer aandacht te besteden aan de verhalen die ik het sterkst vind. Ik schreef al over een aantal verhalen in mijn vorige post hierover.

Ik vind Edge Zero een goed initiatief en ik hoop dat het vervolg krijgt. Bij de uitvoering heb ik wat kanttekeningen. Mijn gevoel is dat de jury van Edge Zero een duidelijke stempel drukt op het soort verhalen dat in de bundel is verschenen. Dat zijn toevallig niet mijn favoriete stromingen. Het is te zien dat veel bijdragen van de organisatie zijn of mensen met wie zij vaker samenwerken. Als ik dan zie welke schrijvers de bundel net niet haalden (en dan bedoel ik niet mezelf, maar namen als Anaïd Haen, Floris Kleijne en Jasper Polane) dan had er wat meer diversiteit kunnen zijn.

Sommige verhalen zijn niet mijn smaak, maar het verhaal Een hart van steen is voor mij een uitschieter naar beneden. Het is een mooi thema, maar het is warrig geschreven en er schort op schrijftechnisch vlak het een en ander aan. Zo maakt de bundel de titel ‘De beste Nederlandse genreverhalen’ niet waar. Gelukkig is de rest van de verhalen op zijn minst best aardig, dus hopelijk ligt de lat volgend jaar net iets hoger.

Dat gezegd hebbende, hier is mijn top 5:

5. Diabolik – Tom Thys

Het eerste verhaal in mijn top vijf heb ik al eerder beschreven. Diabolik raakte me, maar bracht me ook aan het twijfelen of het voor mij wel fantasy genoeg was. Dat laatste diswalificeerde het voor mij voor de top drie, maar het blijft een verhaal dat goed geschreven is. Het wist afkeer bij me wist op te roepen en dat is alleen maar goed in horror.

4. De knipoog van de meermin – Jack Schlimazlnik

Dit is een mooi verhaal met een mooie setting. De wereld die geschetst wordt is groots, maar het verhaal zelf blijft klein en dat werkt goed in een kort verhaal. Er wordt een heleboel opgeroepen, zonder dat je alle kanten op geslingerd wordt. Het is voor het grootste deel subtiel en misschien juist daarom is het einde wat bot en abrupt. Daardoor valt het voor mij net buiten de top drie.

3. De poppen van Dr. Edelweiss – Marcel Orie

Hier wordt een verhaal neergezet dat helemaal strak staat van de spanning. Vanaf de eerste regel (waarvan in het verhaal zelf al gezegd wordt dat het cliché is, dus misschien iets te) voel je dat er iets gaat gebeuren. De afwisseling met de flashbacks, de tijdsaanduidingen, de hele vorm zorgt ervoor dat je door wilt lezen. De ontknoping is geen volslagen verrassing, maar stelt ook niet teleur. Lekkere spanning en een creepy setting vormen een mooie derde plek.

2. Reset – Jorrit de Klerk

Reset is het verhaal in de bundel waar de meeste vaart en actie in zit. Het is een achtbaan vergeleken met de paardentrams die sommige verhalen zijn. Niet dat een slechte achtbaan beter is dan een goede paardentram, maar dat is hier niet het geval. Je vliegt door de bochten en loopings. De noir-achtige setting maakt het mooi af.

1. De nagedachte – Frank Norbert Rieter

Dit was het eerste verhaal dat ik las uit de bundel (ik heb de verhalen niet op volgorde gelezen, maar toevallig begon ik wel bij de eerste) en geen ander verhaal heeft het van de troon weten te stoten. Het verhaal is leuk, tragisch, mooi geschreven en heeft een hoofdpersoon die van de pagina spat. Het is subtiel in zijn gebruik van de botte bijl en de absurde humor maakt het helemaal af. Het is niet het verhaal met de meeste fantasy-inslag, maar als ik denk aan de bundel is dit het eerste verhaal dat in me opkomt en dat ik iedereen zou aanraden om te lezen.