Voor de wolvinnen geworpen

Jasper Polane timmert aardig aan de weg in dit derde boek in zijn fantasyreeks De Onzichtbare Maalstroom, die ook een novelle als interquel bevat. Het is een interessante serie, heel anders dan de doorsnee fantasy die je in de boekhandel vindt. De wereld die neergezet wordt biedt veel ruimte voor verhalen en is de moeite waard om in te duiken. Helaas schort het er in de uitwerking hier en daar aan en zo is ook dit boek wat mij betreft er een die kansen laat liggen, hoewel je ziet dat er groei zit in de schrijfstijl van Polane.

Wat kenmerkend is van alle verhalen in de serie tot nu toe, is dat het met de spanning wel goed zit. Er zit veel vaart in het verhaal en er zijn geen momenten waarop het gaat vervelen. Ook is er, zeker in het eerste gedeelte, ruimte waarin de personages wat kunnen ademen. Dat dit ook niet saai wordt is een grote verdienste van het verhaal. Hoewel Edison hier en daar wat vervelend wordt, is Heike beter uitgewerkt. Ook de Ender’s Game-achtige verhaallijn van het jonge zusje in de parallele wereld is interessant, ook al had daar wat subtieler mee gespeeld kunnen worden.

Waar het boek het laat liggen is de structuur. Heel lang draait het verhaal om Lise op haar school en Heike en haar vriendinnen die met een mysterie zitten. Maar op het laatste moment neemt de plot een haarspeldbocht. Het lijkt wel alsof het ineens een ander boek is geworden, met nieuwe hoofdpersonen, een nieuwe antagonist en een nieuw conflict. Dat lijkt te komen doordat dit deel van de serie een brug slaat tussen de gebeurtenissen uit de voorgaande delen en de toekomst van de serie. Zonde, want hierdoor is de eerste 80% van het boek eigenlijk een proloog waarin de handelingen van de personages uit dit gedeelte er amper meer toe doen.

Dat uit zich ook in wat een emotionele climax van het boek had moeten zijn. Ik blijf hier wat vaag om spoilers te voorkomen, maar een tragische gebeurtenis verliest veel van zijn kracht doordat het in mijn optiek uit de lucht komt vallen. Het lijkt vooral te gebeuren omdat het nodig is om het verhaal verder te helpen. Dat de personages op dat moment ook nog ontzettend dom handelen, maakt het er niet beter op. Ik sloeg met mijn hand tegen mijn hoofd omdat ik wel wist wat voor ellende dit ging veroorzaken. Daar hadden de personages op zijn minst bij stil moeten staan. Nu is het een stukje ‘idiot plot’ om ‘U’ tegen te zeggen.

Qua stijl is het in lijn met de eerdere boeken van Polane. Dat wil zeggen vooral functioneel en weinig subtiel. Vaak had ik het gevoel dat dingen wel zo duidelijk uitgesproken worden, dat er geen enkele verbeelding voor de lezer meer nodig was. Bijvoorbeeld als een student-inquisiteur een proef uitvoert die potentieel gevaarlijk is. Dan ligt er wel zoveel nadruk op dat zij iemand is die niet zo bezig is met die gevaren, dat de spanning of het al dan niet mis zal gaan eigenlijk verdwijnt. Daarnaast schrijft Polane nou eenmaal niet het meest bloemrijke proza dat je zult vinden. Maakt je dat niet zoveel uit, dan zal je er niet over vallen, maar verwacht eerder kromme zinnen dan wonderlijke parels. Toch is er vooruitgang ten op zichte van deel een, dus dat belooft goeds voor het laatste deel van de serie.

De stijl samen met de wat haperende structuur maken het boek er een waarin de schrijver voor mijn gevoel te aanwezig is. In een echt goed boek kruip je in de personages en vergeet je haast dat er een auteur aan te pas is gekomen. Hoe interessant de setting ook is, die magie weet Polane niet te realiseren. Wat dat betreft ontstijgt dit boek niet de actiefilm met scènes die spannend zijn, maar met personages die je snel weer vergeet. Ik ben erg benieuwd of die diepgang wel in het laatste deel voelbaar gaat worden.