Wat een horrorverhaal hoort te doen

De vier stadia van verval is een kort horrorverhaal van Lisette Jonkman waarmee ze afgelopen jaar de Harland Award voor korte verhalen won. Het is een mooie kans om te zien wat een verhaal zoal in zich moet hebben om een Nederlandse schrijfwedstrijd voor genreverhalen te winnen. En het is gewoon een leuk verhaal om te lezen.

Lisette Jonkman is vooral bekend als schrijfster van chicklits (ik moet toegeven dat ik daar wel eens een stukje van gelezen heb) en ze heeft ook het schrijfboek Schrijven kreng geschreven. Die chicklitachtergrond is merkbaar in de toon die het verhaal heeft. Hoofdpersoon Mark is een redelijke kletskous tegen zichzelf en de lezer komt zo lekker in het verhaal, waarbij een vleugje humor de horror vergezelt.

Het plot van De vier stadia van verval is een uitwerking van een vrij traditioneel spookhuisverhaal. Mark is alleen in een huis waar van alles niet klopt en langzaam maar zeker wordt duidelijk wat er aan de hand is. De manier waarop de eerste helft van het verhaal verteld wordt is origineel. Het is een e-mail monoloog van de laatste bewoner van het huis. Het ankert de vertelling in onze tijd en roept herkenning op, en geeft tegelijk een dreigend gevoel. De lezer kent op dat moment al het einde van de mail-ketting, maar is toch benieuwd hoe hij of zij daar komt.

Als we eenmaal goed bang zijn gemaakt, komt de ontknoping. De belofte uit het begin wordt goed ingelost en we kunnen inderdaad lekker griezelen. Goede horror werkt als het einde onontkoombaar is en we zien Mark inderdaad het monster tegemoet gaan, hoe graag wij ook zouden willen dat hij het niet doet. Een korte epiloog maakt het einde echter eerder minder krachtig, dan sterker.

Ook jammer zijn een paar flauwigheidjes waarbij de schrijfster wat te veel door de tekst voelbaar is. Het concreet benoemen van The Imperial March lijkt puur gedaan om wat geek-cred op te bouwen en is niet nodig. En al in het begin blijkt Mark een mantra te hebben, zonder dat het wordt genoemd. Op dat moment krijg ik het gevoel dat er een billboard hangt met: ‘Hallo, dit gaat straks belangrijk zijn, maar je mag nog niet weten waarom!!!’ Het voelt als een trucje en het verhaal kan prima zonder.

Dat neemt niet weg dat ik lekker heb kunnen griezelen met De vier stadia van verval. En ik houd eigenlijk helemaal niet van griezelen. Het verhaal zit goed in elkaar, heeft een leuke twist in de eerste helft, en gaat in de tweede helft los met enge dingen. Precies wat een horrorverhaal hoort te doen.